Pak Pangat...Semangat!

Akidah Seorang Pekerja Tua Lebih Baik dari Seorang Pintar yang Sesat

Seorang pekerja tua bernama Bapak Supangat di Pesantren Islam Al Irsyad Salatiga yang terletak di bawah kaki gunung Merbabu yang sejuk nan indah. Umur beliau sekitar 70-75 tahun. Beliau bekerja sebagai pencabut rumput di area pesantren khas dengan arit kesayangannya selama puluhan tahun semenjak pesantren didirikan tahun 1988.

Beliau seorang pekerja polos yang dikenal dengan semangat beliau berbicara bahasa arab dengan para santri dan ustadz. Hingga akhirnya pesantren memberikan sebuah bingkisan penghargaan kepada beliau bahwa beliau adalah satu-satunya pekerja yang berbahasa arab di pesantren. Beliau sering sekali menyapa para santri dan ustadz yang beliau temui termasuk saya.

Hingga pada suatu pagi yang dingin (kira-kira 6 tahun yang lalu), dengan polosnya beliau bertemu saya di jalan dan berkata dengan gaya bahasa arabnya yang khas.

Beliau bertanya: “Barid? barid?” (dingin? dingin?)

Beliau bertanya lagi: “Barid min?” (dingin dari?)

Beliau menjawab: “Min rih” (dari angin)

Beliau bertanya lagi: “Rih min?” (angin dari?)

Beliau menjawab: “Min jabal” (dari gunung)

Beliau bertanya lagi: “Jabal min?” (gunung dari?)

Beliau menjawab: “Min turob” (dari tanah)

Beliau bertanya lagi: “Turob min?” (tanah dari?)

Beliau menjawab: “Min Allah” (dari Allah)

Kemudian beliau berkata: “Kholas” (sudah)

(Saya hanya bisa tersenyum tanpa menjawab satu pertanyaan pun darinya. Saya hanya mengangguk dan membiarkan beliau yang menjawab pertanyaannya sendiri seakan-akan beliau mengajarkan sesuatu kepada orang lain)

Subhanallah, jika Allah berkehendak untuk memberikan hidayah kepada seorang yang Ia kehendaki maka tiada satupun yang dapat menyesatkannya. Sebaliknya, jika Allah berkehendak untuk menyesatkan seorang yang Ia kehendaki maka tiada satupun yang dapat memberikannya hidayah.

Semoga Allah selalu menjaga beliau dalam keimanan dan akidah yang benar. Amin

Dicky Miswardi (Pelajar di Universitas Islam Madinah)

(nahimunkar.com)